سال گذشته را به یاد می آورد؛ بی خوابی باز هم کلافه اش کرده بود، رفت به درمانگاهی در نزدیک کوه سنگی، با دیدن حالش گمان کردند معتاد است، به یکی از مراکز بهداشتی اطراف خانه برای زدن آمپول هایش رفت، آنجا وقتی وخامت حالش را دیدند، چند داروی خواب آور دیگر هم به داروهایش اضافه کردند و گفتند هرچه سریع تر خودت را به خانه برسان. وقتی به خانه رسید، هنوز لباس هایش را در نیاورده بود که حدود 3 یا 4 ساعت بیهوش یک گوشه خانه افتاد. این اولین خاطره آقا رجب است وقتی پس از 26 سال حالتی شبیه خواب برایش مجسم می شود، مردی که حالا قوی ترین قرص های صلیب سرخ هم حریف بی خوابی هایش نمی شود.